Omstreeks 1955 ontstond kritiek op de ideeën van het Scientific Management en van de human-relationsbeweging.
Het revisionisme zag deze stromingen als een te idealistische kijk op organisaties, die gaan lijken op een sociëteit of vriendenclubje, terwijl men die in de praktijk bijna nooit tegenkomt.
Bovendien worden de ideeën uit deze beweging niet eenduidig door onderzoeksresultaten ondersteund.
Anderzijds wilde men ook niet terug naar het Scientific Management.

De klassieke organisatiekunde verklaart het bedrijfsgebeuren te veel vanuit één centraal doel.
De human-relationsbeweging legt juist te weinig nadruk op dit doel en verklaart te veel vanuit de mens ("social engineering").
Het is dus tijd voor een synthese of overkoepeling van deze beide denkrichtingen: noodzaak voor een revisie (herziening) van de uitganspunten van de human-relationsbeweging, waardoor de term revisionisme ontstond.

Het revisionisme is sterk bepalend geweest voor het denken over organisaties in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw en heeft sporen achtergelaten in het Management Development en Human Resources Management.