Dit verschijnsel vindt ook grotendeels zijn oorzaak in de (toegenomen) monistische verhouding tussen regering en parlement, het samenklonteren van kabinet en regeringsfracties. Laatsgenoemden hechten meer waarde aan het ondersteunen en verdedigen van individuele bewindslieden dan aan controleerbaarheid van bestuur door het wijzen op verantwoordelijkheid.
Een gevolg hiervan is dat de sanctie op de ministeriële verantwoordelijkheid, nl. de vertrouwensregel, vrijwel nooit meer wordt toegepast.

Doordat de bestuurstaak in omvang en complexiteit is toegenomen zijn er veel gespecialiseerde ambten ingesteld, mn ZBO's en veel gespecialiseerde ambtenare aangesteld. Hierdoor kan er op departementen iets misgaan waar de minister geen weet van heeft en toch is de minister verantwoordelijk.
Als gevolg hiervan is het voorstel om ambtenaren zelf aan het parlement verantwoording af te laten leggen. Derhalve zou het parlement het recht moeten bezitten direct inlichtingen in te winnen bij de ambtenaren, betrokken bij de kwestie. Deze suggestie is afgewezen.

De positie van de beleidsambtenaren zou nog sterker worden dan zij al is, door een direct contact met de kamers. Zij zouden minister en parlement tegen elkaar kunnen uitspelen.