Een Kamer die geen vertrouwen meer heeft in het kabinet of individuele bewindslieden, kan deze dwingen tot aftreden.

Een kamer die geen vertrouwen meer heeft in het kabinet of individuele bewindsleden kan deze dwingen tot aftreden. In het kader van de vertrouwensrelatie is de ministeriële verantwoordelijkheid een belangrijk instrument. (art. 42 tweede lid Gw). (1848)

De invoering in 1848 van de ministeriële verantwoordelijkheid betekende dat de regering zich met goed gevolg moest kunnen ten overstaan van de Staten-Generaal.

In Engeland had het parlement al sinds de 18e eeuw de controle gekregen over het regeringsbeleid en over e benoeming van de ministers. De koning speelde een zeer bescheiden rol. In Nederland waren de koningen na de vestiging van het Koninkrijk de Nederlanden in 1815 aanvankelijk zeer dominant. De invoering van de ministeriële verantwoordelijkheid betekende dat de regering zich voortaan moest kunnen verantwoorden tegen de Staten Generaal. Pas aan het einde van de 18e eeuw raakte de rol van de Koning in het regeringsbeleid steeds meer op de achtergrond. De wisselwerking tussen ministers en volksvertegenwoordiging kwam centraal.