De suburbanisatie van na de Tweede Wereldoorlog vergrootte weliswaar de welvaart van het landelijke deel van de stadsgewesten, maar betekende ook een regelrechte ramp voor de centrale stad. Veel jonge, welvarende gezinnen verlieten daarom de steden en maakte plaats voor een groep nieuwkomers, voornamelijk arbeidsmigranten.

Gastarbeiders uit Spanje, Italië, Marokko en Turkije werden uitgenodigd om als (goedkope) arbeidskracht in Nederland te komen werken. Al snel werden deze mannen gevolgd door hun familie, waardoor de arbeidsmigratie in het teken kwam te staan van gezinshereniging.

• Een andere groep nieuwkomers bestond uit rijksgenoten, afkomstig uit voormalige koloniën, zoals Suriname en de Nederlandse Antillen.
  
• Latere groepen immigranten werden voor een groot deel gevormd door politieke vluchtelingen uit oorlogsgebieden of dictaturen en economische vluchtelingen uit arme landen.
  
• Sinds de toetreding van een aantal Oost-Europese landen tot de Europese Unie komen er ook werkers uit landen als Polen naar Nederland.
  

Er is sprake van een kleine re-urbanisatie in Nederland van enerzijds hoogopgeleide mensen (die voor werk en ontspanning naar de steden trekken) en anderzijds ouderen (die zich geïsoleerd voelen op het platteland). Deze vestigen zich vaak in de "betere buurten" van de steden.