Dit werk is vanuit twee richtingen benaderd.
Aan de ene kant staat de zich in de tijd ontwikkelende verhouding tussen literatuur en cultuur centraal, maar aan de andere ook de ontwikkeling van de literatuur zelf. De literatuur is een relatief autonoom studie-object: met een eigen ontwikkelingsgang, die aan de interne logica van het literaire systeem kan worden gerelateerd, maar tegelijk ook door en door bepaald door maatschappelijke ontwikkelingen die op dat systeem inwerken en het vormgeven.

Dat het functionalistische perspectief juist in de studie van de literatuur van de renaissance goed werkt, komt omdat we ons hier immers in een scharnierfase in de ontwikkeling van het moderne literatuurconcept bevinden waarop de relatieve autonomie van het literaire gebeuren zich voor het eerst goed laat zien. Auteurs beginnen er zich als artistieke individuen op te stellen met een heel eigen schrijfpraktijk, maar ze doen tegelijk aan literatuur in de context van niet-literaire overwegingen of op grond van drijfveren die extern zijn aan het literaire bedrijf zelf.

Latijnschrijvende Nederlandse 'literatuurwetenschappers'. Bijv. Heinsius en Grotius.