Het paradox van welbevinden houdt in dat de meeste oudere volwassenen zich over het algemeen redelijk gelukkig voelen, ondanks dat zij vaker te maken krijgen met ingrijpende gebeurtenissen.

De socio-emotionele-selectiviteitstheorie gaat uit van veranderingen in doelen en motivaties in de loop van het leven. In het jonge leven wordt de tijd als oneindig beleefd en ligt de focus op exploratie en informatie zoeken. In de latere levensfasen worden emotioneel betekenisvolle doelen belangrijker.

Volgens de cognitieve-affectieve ontwikkelingstheorie moeten conitieve en emotionele ontwikkeling gedurende een groot deel van de levensloop worden gezien als twee gescheiden processen, waarbij steeds voortgebouwd wordt op voorgaande fasen. Bij ouderen treeft een integratie van beide processen op, waardoor er een mogelijkheid is om aanpassingsstrategieën te gebruiken.