Een totale gedaanteverwisseling. Hij spreekt van een transformatie tot een zelfstandig werk. Het tot kunstwerk geworden spel staat geheel los van de spelers: de schrijver, schilder of componist, de toneelspelers of de uitvoerende musici. Het kunstwerk vormt een eigen wereld, die los staat van de intenties en gevoelens van de scheppende en de uitvoerende kunstenaar. Om deze in het kunstwerk uitgebeelde wereld en om de wijze waarop zij aan de toeschouwer verschijnt, is het Gadamer te doen.

Als een transformatie tot een ware uitbeelding. Gadamer rekent de herhaling tot het wezen van het spel en het kunstwerk. Zoals het spel slechts spel kan zijn in de herhaling, zo is ook het kunstwerk slechts mogelijk in zijn herhalingen.

Er vindt een horizonversmelting plaats tussen het kunstwerk en de situatie van de interpreet (de uitvoerende musicus, de regisseur, de toneelspeler of danser, de toehoorder, de toeschouwer of de lezer). Ook hier geldt dat zowel het werk als de interpreet opgenomen zijn in een werkingsgeschiedenis, waaruit beiden veranderd tevoorschijn komen.