De jongeren konden met hun onconventionele literaire werk soms terecht in het tot 1884 door Van Deyssels vader J.A. Alberdingk Thijm geleide tijdschrift Dietsche Warande (1855-1899), en vooral in breed opgevatte weekbladen als:

• De Nederlandse Spectator (1856-1908) en
• De Amsterdammer (1877-1940).

Maar zij stichtten al gauw ook een eigen forum: het tijdschrift De Nieuwe Gids, waarvan het eerste nummer verscheen op 1 oktober 1885. De redactie bestond uit:

• Frederik van Eeden
• Frank van der Goes
• Willem Kloos
• W.A. Paap
• Albert Verwey

• Van Deyssel deed dat bijvoorbeeld in zijn beruchte scheldkritieken, waarin hij schrijvers die hem niet bevielen met harde spot neersabelde.
  
• Kloos in een geregelde 'Literaire Kroniek'. Vooral de dominee-dichters moesten het daarbij ontgelden. Zij werden gepresenteerd als makers van clichématige, overdreven retorische gedichten die louter als doorgeefluik voor religieuze en morele lessen moesten dienen

De jongeren streefden naar een poëzie:

• die in een orginele taal
• de hoogstpersoonlijke emoties

van de dichter uitdrukte.

Anders was dat met het lange gedicht
Julia, een verhaal van Sicilie (1885), dat Kloos en Verwey (in samenwerking met enkele anderen) bij wijze van mystificatie uitbrachten onder het pseudoniem Guido. Daarin hadden ze naar eigen zeggen welbewust de eigenaardigheden van de poëzie die zij afwezen overdreven. De meeste recensenten hadden dat niet door en beoordeelden de tekst volkomen serieus.
Dat gaf Kloos en Verwey de gelegenheid om in de brochure De onbevoegdheid der Hollandsche literataire kritiek (1886):

• hun opzet te onthullen,
• de critici van antwoord te dienen en
• hun eigen superioriteit te onderstrepen.