De uitzonderingsmogelijkheid om 16- en 17-jarigen onder bepaalde voorwaarden een volwassenensanctie op te leggen, botst met het uitgangspunt in het IVRK dat jeugdigen tot 18 jaar altijd onder het jeugdstrafrecht moeten vallen met de daarbij behorende jeugdsancties.
- NL heeft vanwege deze mogelijkheid een voorbehoud moeten maken bij de ratificatie van het IVRK.
- Nadat VN-Kinderrechtencomité bij besprekingen met de Nederlandse regering keer op keer op had aangedrongen om bepaling te schrappen.
- Van regeringszijde: toezegging > pro's en contra's van deze uitzondering te onderzoeken.
- Bij laatste herziening 2014 echter opnieuw gekozen om bepaling ongewijzigd te handhaven.

De uitzondering komt voort uit een compromis dat bij de invoering van het jeugdstrafrecht in 1905 werd gesloten met Kamerleden die bovengrens van 18 jaar te hoog vonden.

- Bij herziening 1965: geen nieuwe argumenten toegevoegd
- 1995: IVRK werd geratificeerd > NL gebonden aan bovengrens van 18 jaar: had het dan ook in de rede gelegen om dit artikel bij herziening 1995 te schrappen.

- Er kunnen gevallen voorkomen waarin langduriger behandeling nodig is dan de PIJ-maatregel biedt
- Sinds 2014 heeft de rechter mogelijkheid om de PIJ-maatregel na afloop om te zetten in een TBS-maatregel.

- Ander argument tegen schrapping is dat dit artikel een ontsnappingsmogelijkheid biedt in gevallen waarin het opleggen van een jeugdsanctie voor een zwaar strafbaar feit in de maatschappij tot onbegrip zou leiden en het draagvlak voor een apart jeugdstrafrecht zou aantasten.

- Dergelijk geval kan zich voordoen: als jeugdige niet in aanmerking komt voor een PIJ-maatregel en moet worden volstaan met max. 24 maanden jeugddetentie.