De lidstaten hebben op die terreinen ten aanzien waarvan soevereiniteit is overgedragen aan de EU een rechtsstelsel in het leven geroepen 'dat bindend is zowel voor hun onderdanen als voor henzelf'. Dit vereist dat het niet langer mogelijk is om tegen EU-recht in te gaan met een nationaal wettelijk voorschrift van later datum.

Nationaal recht kan dus geen afbreuk doen aan EU-recht. EU-recht heeft voorrang ten opzichte van nationaal recht.

Doordat de lidstaten een deel van hun soevereiniteit hebben overgedragen aan de EU, is een rechtsstelsel in het leven geroepen 'dat bindend is voor de lidstaten als voor hun onderdanen'. In concreto betekent dit dat EU-recht voor gaat op het nationale recht (geld ook voor de grondwet van lidstaten).

Een rechter moet een nationale bepaling buiten beschouwing houden als deze strijdig is met EU-recht (hij gaat zo niet op de stoel van de wetgever zitten).