Startpagina / Samenvattingen / Klinische psychologie / alters-traumatisch-herinneringen

Dissociatiestoornissen - Behandeling

6 belangrijke vragen over Dissociatiestoornissen - Behandeling

Noem 5 componenten die in de fasen van de behandeling domineren:

1. Stabilisatie en symptoomreductie (in hun crisis weer controle krijgen over hun functioneren door ontspanningsoefeningen, positiever en rationeler leren denken, zelfhypnose).
2. Opstellen diagnose en die delen met de cliënt.
3. Identificatie van de alters, hun positie en hun functie.
4. Het assimileren en integreren van traumatische herinneringen.
5. De integratie van alterpersoonlijkheden

Waarom is er bij het delen van een uitspraak van de diagnose bij een DIS-patiënt vaak grote weerstand?

-Omdat hij bang is zichzelf en de buitenwereld met zijn 'gekte' te confronteren.
-Omdat hij de traumatische herinneringen daardoor dichterbij voelt komen.
-Omdat er vaak geheugenverlies voor de dissociatieve episodes is.

Een beginnend besef van de eigen stoornis betekent veelal eerst een toename van de dissociatieve en andere problematiek. Hoezo?

1. De alterpersoonlijkheden komen met elkaar in conflict over de wenselijkheid dat hun geheimen aan het licht komen.
2. De hulpvragende alter dreigt daardoor de controle te verliezen.
3. Tot dan toe verborgen alters komen naar voren en gaan in het dagelijks leven de controle overnemen.

Wat houdt het assimileren en integreren van traumatische herinneringen in?

De patiënt moet leren de traumatische herinneringen die door alters bewaard worden onder ogen te zien en te accepteren. Dit moet echter heel geleidelijk en voorzichtig. Eerst onder hypnose, daarna in bewuste staat.

Wat houdt integratie van alterpersoonlijkheden in?

Wanneer trauma's verwerkt zijn, wil dat nog niet zeggen dat dan ook automatisch de alters verdwijnen. Alters moeten eerst met elkaar in contact treden en een interne groepstherapie aangaan om tot fusies te komen. Dit zou kunnen via een speciaal van te voren afgesproken verenigingsritueel.

Patiënten zien hier tegen op omdat het hen eenzaam of riskant lijkt.

Waarom is er meestal een periode van extra begeleiding nodig bij deze patiënten?

Ze ervaren problemen als: aanpassing aan psychofysiologische veranderingen ten gevolge van de integratie (reactie op voedsel of medicatie) en psychologische veranderingen zoals de veelheid van gevoelens, besluiteloosheid) en ook het omgaan met conflicten en spanningen.