De muziek in de negentiende eeuw is voornamelijk romantische muziek. De romantische vrijheidsdrang maakte de weg vrij voor de individuele gevoelsexpressie. Componisten ontwikkelden een eigen muzikaal idioom, een persoonlijke, herkenbare stijl.

Sommige componisten, zoals Hector Berlioz (1803 - 1869), wilden vernieuwen, zochten naar nieuwe wegen. Andere, bijvoorbeeld Johannes Brahms (1833 - 1897), zochten eerder aansluiting bij het muzikale verleden.

In de negentiende eeuw verdween het systeem van vaste opdrachtgevers. Componisten werkten nu voor zichzelf. Hun werken werden uitgevoerd op concerten die tegen betaling toegankelijk waren. Het publiek van deze concerten was grotendeels afkomstig uit de burgerij.

Een favoriete muziekvorm was de symfonie, uitgevoerd door een symfonieorkest onder leiding van een dirigent. Het burgerpubliek had een voorkeur voor virtuoze uitvoeringen op piano. De piano was het favoriete instrument van de romantiek. Frédéric Chopin (1810 - 1849) en Franz Liszt (1811 - 1886) componeerden veel stukken speciaal voor piano.

Vanaf het eind van de negentiende eeuw werd er door Claude Debussy impressionistische muziek geschreven. Deze muziek is niet streng gestructureerd en wil vooral een bepaalde sfeer oproepen.