Steeds meer individuele auteurs gingen de Nederlandse literatuur bepalen.
Aanvankelijk, in de voetsporen van Heinsius, benadrukten ze nog vaak de klassieke wortels van hun werk met Latijnse of tweetalige titels en de naam van de auteur in gelatiniseerde vorm, maar later hoeve dat niet meer en kon een bundel ook eenvoudig Poëzy, Gedichten of zelfs Rijm-oefeningen heten.

In 1623 verscheen in Middelburg een bundel onder de titel Zeeusche nachtegael.
Een groep Zeeuwse dichters onder aanvoering van Adriaen van de Venne wilde een Zeeuws geluid laten horen als tegenwind van de ogenschijnlijke Hollandse overheersing in de letteren.
De bundel is ingedeeld in drieën (minnezang, zedenzang en hemelzang) en herinnert daardoor aan de oude rederijkersdriedeling. Toch is er een duidelijk verschil met die oude bundels: er lijkt nauwelijks nog behoefte aan anonimiteit. Voorin de bundel staat een lijst met de namen van de dichters.

De eerste interpretatie die Cats geeft, is dat de liefde blind maakt. Dit wordt gesymboliseerd door de moederaap die haar jong het mooiste vindt wat er op aarde bestaat (‘ieder vindt het zijne prachtig’).
De tweede interpretatie in het prozagedeelte voegt daar aan toe dat een jongeman niet alleen met iemand moet trouwen omdat degene op wie hij verliefd is zo mooi is (verering is een slechte basis voor een huwelijk).
In de derde uitleg spreekt Cats over christelijke liefde die de haat uitbant en vrede sticht. Vanuit dit perspectief wordt gesympatiseerd met het gedrag van de aap.