Geen enkele kerkgemeenschap kan blijven bestaan zonder regulering door wetten, waaraan de leden van die gemeenschap, kerk of bedrijf zich houden in een bepaalde mate. Het recht om deze wetten te maken, waaraan de kerkgemeenschap is onderworpen, komt toe aan die gemeenschap zelf of aan degenen die lid zijn van die kerkgemeenschap.

De kerkelijke wetten dienen echter wel te worden beperkt tot het doel van kerkgemeenschappen, namelijk de openbare aanbidding van God en daarmee de verwerving van het eeuwige leven. Niets behoort noch kan in deze kerkgemeenschap worden afgehandeld met betrekking tot het bezit van burgerlijke en wereldse goederen, want dit behoort simpelweg niet tot het doel van de kerkgemeenschap en de wetten mogen daar dan ook geen betrekking op hebben. Immers, geweld behoort volledig toe aan de burgerlijke magistraat en het bezit van alle uiterlijke goederen is onderworpen aan zijn rechtsmacht.

Allereerst dient gesteld te worden dat in het kader van tolerantie geen enkele kerk de plicht heeft om leden te behouden, die – na gewaarschuwd te zijn – de kerkgemeenschap blijft beledigen tegen de wetten van de gemeenschap in. De kerk heeft dan het recht om dat lid te excommuniceren, maar wel moet ervoor worden gezorgd dit niet tot gevolg heeft dat degene die is geëxcommuniceerd wordt verdoemd in lichaam of nalatenschap, want het gebruik van geweld komt alleen toe aan de burgerlijke magistraat en het is dus niet aan kerkgemeenschappen om daarvan gebruik te maken.