Deze crisis, feitelijk een poging tot een staatsgreep die mislukte nog voordat deze in werking was gezet, was beslist geen incidentele gebeurtenis, maar hangt nauw samen met de grillige politieke ontwikkeling van Frankrijk in de eeuw na de Franse Revolutie.
De Boulangercrisis die wederom aantoonde hoezeer Frankrijk ten diepste was verdeeld tussen revolutionairen en contrarevolutionairen, kan worden verklaard als een nieuwe poging van antirepublikeinse rechtse poltieke krachten (conservatieven, katholieken, monarchisten) om de Republiek te vervangen door een autoritair-monarchaal staatsbestel.

De schijnbaar onverzoenlijke tegenstelingen tussen revolutionairen en contrarevolutionairen in Frankrijk, toegevoegd bij het gegeven dat het overgrote deel van de bevolking in politiek en cultureel opzicht letterlijk ver weg stond van Parijs als nationaal hart van de natie, deed de tijdgenoten vrezen dat het land niet kon overleven zonder een gericht beleid waarmee een homogene nationale cultuur moest worden gecreëerd.

In de oudere historiografie domineerde het beeld dat de integratie van Frankrijk vanuit Parijs - 'top down' - plaatsvond. In nieuw onderzoek is dit beeld bijgesteld door erop te wijzen dat de regio's weliswaar sterke veranderingen ondergingen door het integratiebeleid, maar dat ze naast de (soms moeizame) acceptatie van de Frans identiteit ook een sterke eigen identiteit behielden en deze zelfs versterkten. De nationale integratie kon zo mede door de omgang met en opstelling van de regio's aan kracht winnen.