BMI:  geeft een schatting van het gezondheidsrisico van het lichaamsgewicht. De BMI vertoont een relatie met de hoeveelheid lichaamsvet (maar geeft niet het percentage lichaamsvet aan).
-                <18,5: ondergewicht;  chronische ondervoeding waarschijnlijk
-                18,5-20: ondergewicht;  chronische ondervoeding mogelijk.
BMI is een indicator om te bepalen in hoeverre er sprake is van een te laag, gezond of te hoog gewicht. Maar ook patiënten met overgewicht kunnen in een slechte voedingstoestand verkeren. Daarom dient naast de BMI ook het gewichtsverloop te worden beoordeeld.
Het gewichtsverloop is een goede en eenvoudige parameter om de voedingstoestand te beoordelen. Een ongewenst gewichtverlies van meer dan 5% in een maand of meer dan 10% in 6 maanden kan duiden op ondervoeding. Het gewicht van de patiënt voor de ziekte is het uitgangspunt. Oedeem en ascites kunnen dat beeld verstoren, waardoor het lichaamsgewicht als enige parameter niet betrouwbaar is.

Een voedingsadvies wordt gegeven op basis van medische, sociale en zorgoverwegingen, de voedingstoestand, het niveau van klachten en de informatiebehoefte.
Wanneer de behandeling van de patiënt curatief van opzet is, staat de medische behandeling centraal in de beslissing of een voedingsbeleid nodig is en waar dit beleid dan uit moet bestaan. Het doel van het voedingsbeleid is dan de voedingstoestand op peil te houden of te verbeteren.
Wanneer de behandeling palliatief van opzet is, staat voeding op maat op de voorgrond en het verbeteren van de voedingstoestand is dan niet het ultieme doel van de voedingsinterventie.

Voedings- of dieetadviezen zijn gericht op het handhaven en indien nodig, het verbeteren van de voedingstoestand en het beperken van klachten die tijdens de behandeling kunnen ontstaan.
Voedingsadviezen dienen zo mogelijk voor of aan het begin van de behandeling te worden gegeven. Specifieke dieet en voedingsadviezen zijn noodzakelijk, het advies van goed eten blijkt onvoldoende.
Zie verder eerdere vragen.