Dat nadruk op uiterlijke presentatie, aankleding en toneeleffecten mogelijk heeft bijgedragen tot een geleidelijke verwaarlozing van en zelfs minachting voor dit genre, die tot in onze dagen voortduurt. De opvatting dat deze werken vooral gekenmerkt werden door uiterlijke effecten, is zeker niet van waarheid ontbloot, en evenmin valt te ontkennen dat ook de muzikale dramatiek dikwijls stoelde op uiterlijkheden en effectwerk.

In de grote vocale eisen die gesteld werden aan de bezetting van de solistische partijen. De meeste werken in dit genre eisen niet alleen meer solisten voor het toegenomen aantal hoofdrollen, maar ook werden veel van de belangrijkste tenorpartijen geschreven voor Adolphe Nourrit of diens opvolger Gilbert Duprez, zangers met een uithoudingsvermogen en een stemomvang die men bij de meeste tenoren uit de eerste helft van de twintigste eeuw vergeefs zou zoeken.

Bezettingsproblemen, negatieve houding ten opzichte van de grand opéra als genre en de enorme productiekosten.