De 'Nouvel opéra comique de Baxter et Saurin', waarbij voor het eerst officieel gebruik werd gemaakt van de term opéra comique. Ten tijde van de oprichting heerste een zang- en spreekverbod, zodat de acteurs zich zwijgend over het toneel moesten bewegen met in hun handen grote kaarten waarop de tekst van hun liederen te lezen was. De instrumentalisten waren echter niet door een verbod getroffen en maakten de toeschouwers snel vertrouw met de bijbehorende melodieën, waarna het voltallige publiek uit volle borst de teksten zong die de acteurs omhoog hielden.

- De vaudeville, overwegend satirisch van aard en gebruik makend van populaire, dikwijls al oudere melodieën;
- De Piece à ariettes, een korte meer lyrisch getinte komedie met nieuwe muziek, die overigens niet speciaal voor het stuk in kwestie geschreven behoefde te zijn; ook bestaande aria's uit Italiaanse opera's werden soms van een (veelal parodiërende) nieuwe tekst voorzien.

De première van de eerste origineel opéra comique: La Parodie de Télémaque, een parodie op de gelijknamige roman van Fénelon op muziek van Jean Claude Gilllier.