In de negatieve kritieken is sprake van 'theatrale poespas die met veel te grootscheepse middelen op poten is gezet'. Diverse recensenten schrijven ook negatief.

Weill bewerkte tien nummers uit de partuur tot de Kleine Dreigroschenmusik für Blasorchester in zeven delen. Met zijn goedkeuring arrangeerde Stefan Frenkel in 1930 een aantal delen voor viool en piano. Voor de totstandkoming van het script van de verfilming door G.W. Pabst in 1930 bracht Brecht zijn eerste wijzigingen aan. In 1931 ondernam Brecht opnieuw een revisie, en in 1934 publiceerde hij zijn Dreigroschenroman, een prozaversie waarin het materiaal nogmaals een wijziging had ondergaan. De belangrijkste tendens in deze revisie is de toenemende sociaal-kritische toon, die gelijke tred hield met Brechts ontwikkeling als communist.

Als een Cerberus waakte ze over zijn nalatenschap en wierp zich niet alleen op als kenner van zijn stijl, maar wilde die ook zo veel mogelijk zèlf blijven vertolken. Haar stem veranderde echter in enkele decennia van een hoge, dunne, enigszins nasale sopraan in een donkerbruine bas-bariton. Omdat de meeste registraties van haar interpretaties uit die latere periode stammen, heeft dat ons idee van hoe Weill moet klinken diepgaand beïnvloed.