Lijphart onderscheidde vier democratietypes. Dit deed hij via 2 dimensies:

1. Homogene vs. gefragmenteerde politieke cultuur
2. Samenwerkend vs. competitief elitegedrag
   

Voor hem zijn stabiele systemen:

• Centripetale democratieën (homogene samenleving dus weinig breuklijnen en conflictueus elitegedrag)
• Consociational democratieën of pacificatiedemocratie (gesegmenteerde samenleving, maar samenwerkende elite).

Voor hen zijn onstabiele systemen:

• Centrifugale democratieën
• Karteldemocratieën

Dit omdat het gedrag van de elite - afspraken maken, regelingen uitwerken, voorzichtig samenwerken, is een gedesegmenteerde, ontzuilde samenleving die niet door de bevolking aanvaard zal worden.

• Daarom zal elite zich meer conflictueus moeten opstellen: kan zonder gevaar voor stabiliteit omdat samenleving homogener geworden is.
  

De consensusdemocratie is ruimer, pacificatiedemocratie is dus een specifieke, bijzondere vorm van consensusdemocratie.

Ze omvatten: een meerpartijenregering, formele en informele machtscheiding, meerpartijenstelsel ...

1. Grote meerderheden of executieve machtsdeling (vergemakkelijkt samenwerking)
2. Proportionaliteit (vertegenwoordiging en aandeel in overheidssubsidies is gebaseerd op aandeel in bevolking)
3. Wederzijdse of minderheidsveto’s (waardoor geen groep overruled kan worden, ook minderheid niet)
4. Gesegmenteerde autonomie (die in elke gemeenschap eigen leefwereld mogelijk maakt)

Deze moeten aanwezig zijn om van consociational democracy/ pacificatiedemocratie te kunnen spreken.