Het verschil is dat in de catastrofetheorie het samenspel van cognitieve angst en fysiologische arousal bepalend is voor de prestatie en dat het effect van de een dus niet los kan worden gezien van de waarde van de ander. De cognitieve angst bepaalt of het effect van fysiologische arousal gelijkmatig en betrekkelijk klein is, of dat dit effect groot is en catastrofale vormen kan aannemen, dan wel dat het effect ergens tussen deze twee uitersten in ligt.

De prestatie gaat plotseling sterk achteruit bij een hoge cognitieve angst en fysiologische arousal (of vice versa). Bij de omgekeerde-U-hypothese is dat een geleidelijke afname.

Een ander punt: als de combinatie van fysiologische arousal en cognitieve angst tot een dramatisch terugval van de prestatie heeft geleid, volstaat het niet het arousal-niveau terug te brengen naar het niveau vlak voordat het fout ging. De arousal zal veel verder moeten dalen om weer in de buurt van een beetje redelijke prestatie te komen. Dit verschijnsel heeft hysterese.

Het Cusp Catastrophe Model (CCM). Dit model is uitgebreid tot het Butterfly Catastrophe Model (BCM). Daarin zijn variabelen opgenomen die van invloed zijn op de relatie tussen cognitieve angst, fysiologische arousal en de prestatie.