Hij moet de inhoud v.d. t.l.l. vaststellen, hij moet deze interpreteren. De feitenrechter heeft bij die interpretatie een zekere vrijheid, wat maakt dat de betekenis niet moet worden onderschat.

HR aanvaardt als cassatierechter iedere uitleg v.d. t.l.l. die niet onverenigbaar is met haar bewoordingen. Uitgangspunt is dus niet, dat alleen de meest voor de hand liggende of meest zinvolle interpretatie de (enige) juiste is.

De HR kan hier dichter of minder dicht op de feitenrechter gaan zitten. Uit rechtspraak kan worden afgeleid dat de HR de feitenrechter meer en meer ruimte heeft gegeven om door creatief om te gaan met ongelukkig uitgevallen t.l.l. onbevredigende uitspraken te voorkomen. Dit hangt naar aan te nemen valt samen met de maatsch. opvattingen waarin het zeker in zwaardere zaken onaanvaardbaar wordt gevonden dat een veroordeling uitsluitend vanwege een mislukte t.l.l. uitblijft.