Na de Glorious Revolution beleefde Engeland een tijd van relatief grote politieke stabiliteit waarin tevredenheid heerste over de ingevoerde constitutionele monarchie. Bracht de roerige zeventiende eeuw grote theoretici als Hobbes en Locke voort, in de achttiende eeuw was de politieke theorievorming in Engeland veel bezadigder.

Volgens de critici in kwestie gaat Rousseaus ‘volonté générale’ naadloos over in het ‘Du bist nichts, dein Volk ist alles’ van de nationaal-socialisten. Rousseau mocht zich dan opwerpen als verdediger van de directe democratie, met dissidente individuen die zich niet wilden neerleggen bij de volkswil, had hij geen enkele consideratie. Wie afbreuk dreigde te doen aan de eensgezindheid moest gedwongen worden zich te conformeren.

Vanwege het grote gevaar dat er appels met peren worden vergeleken. De inhoud die achter een term schuilgaat, kan namelijk in de loop der tijden sterk veranderen. Wie daar niet op bedacht is – bijvoorbeeld bij het hanteren van het begrip ‘staat’ – loopt al gauw in de valstrik van het anachronisme.