Onderzoek in de sociale wetenschappen moet bij het onderzoek niet de taal van de wetenschappers worden gesproken, maar in de taal van de onderzochten. Tegelijkertijd communiceren zij eveneens in de positie van deelnemer met hun collega's of onderling als collega's. In die hoedanigheid spreken zij de taal die niet noodzakelijkerwijs verstaanbaar is voor de onderzochten en ook niet bij voorbaat afgestemd hoeft te zijn op de taal va de onderzochten. Dit noemt men wel het probleem van de dubbele hermeneutiek.

Als een theori in collegiale kringen goed ontvangen wordt,geldtze als een steekhoudende theorie. als de betrokkennen over wie het onderzoek gaat zich er niet in herkennen, wordt dat ang nite altijd al  een beijs voor de zwakte van de theorie opgevat. Vaak wordt ervan uitgegaan da de betrokkenen er nog niet aan toe zijn om de wetnschppelijke bevindingen over hun siautie  acceptere. Om zover te komen zouden ze eerst een leerproces moeten doormaken waari e anders leren aankijken tegenhun eigen situatie.

Ja, want een interpretatie door een buitenstaander van een situatie die afwijkt van de manier waarop de betrokkenen zelf hun situatie interpreteren, hoe sterk ook, houdt uiteindelijk pas stand (het kan dus wel), wanneer de betrokkenen haar overnemen als een meer adequate interpretatie van hun situatie.