Het belangrijkste verschil tussen de Tractatus en de Investigations is dat hij niet langer de visie verdedigt dat taal de werkelijkheid weergeeft. Hij stelt nu dat betekenis gebruik is (meaning is use): woorden krijgen hun betekenis door de manier waarop ze worden gebruikt door een groep mensen, niet door de keurige definities van de dingen waarnaar ze verwijzen. Woorden worden gebruikt in een sociale context, binnen wat Wittgenstein een vorm van leven of taalspel noemde.

Volgens de latere Wittgenstein wordt de betekenis van woorden en beweringen bepaald door een sociale linguïstieke context, en taal is niet langer een weergave of afbeelden van de werkelijkheid. Hij identificeert binnen welke sociale linguïstieke context woorden of concepten hun betekenis krijgen. Sommige woorden hebben nog steeds een bepaalde functie, maar hun volledige betekenis krijgen ze alleen wanneer ze in deze sociale context worden gebruikt – een taalspel. Volgens Wittgenstein bestaan er veel verschillende taalspellen. Dit impliceert tot een woord niet slechts een betekenis heeft, maar wellicht meerdere betekenissen in verschillende taalspellen heeft.

Taalspellen bestaan ook bij de gratie van de mogelijkheid om publiekelijk te evalueren of iemand de regels volgt of niet. Wittgenstein komt dus met een argument tegen de visie dat er een privétaal kan bestaan, wat verwarrend genoeg bekend is als ‘Wittgensteins privétaalargument’ (analogie Alice in Wonderland).