Ruim een halve eeuw nadat Copernicus zijn model publiceerde voltooide Johannes Kepler een analyse van een groot aantal observaties van anderen en concludeerde op basis daarvan dat de planeten niet in cirkels rond de zon draaien, maar ellipsvormige banen afleggen.

In dezelfde periode experimenteerde Galileo Galilei met de eerste beschikbare telescopen en observeerde dat het oppervlak van de maan onregelmatig en pokdalig was, dat er meer dan zeven hemellichamen in ons zonnestelsel rondzwierven en dat de zon niet feilloos was maar vlekken vertoonde. Al deze observaties deden afbreuk aan het idee dat de hemel en al haar hemellichamen perfect waren. Integendeel, zij leken gevlekt en gehavend door het heelal te zwalken.

Nog weer een halve eeuw later zou Isaac Newton de finale slag toebrengen door met zijn mechanica aan te tonen dat alle materie, zowel de aardse als de hemelse, gehoorzaamde aan dezelfde natuurwetten. Hiermee verviel definitief het onderscheid tussen de ondermaanse en bovenmaanse sferen zoals dat al sinds de oudheid gemaakt werd en met veel enthousiasme door de christelijke scholastiek was geïncorporeerd. De omwenteling naar de moderne tijd was daarmee een feit.