Ook al was Popper sterk tegen het logisch positivisme, hij worstelde met hetzelfde probleem: hoe trek je een grens tussen wetenschap en pseudowetenschap? Volgens het criterium van verificatie van de logisch positivisten zou dat betekenen dat sommige van de beste wetenschappelijke verdiensten niet langer wetenschappelijk genoemd zouden mogen worden. Veel theorieën zijn onwaar gebleken, en moeten toch beschouwd worden als wetenschap.

Uit de analyse van Hume volgt dat de kernbewering van de wetenschap, ofwel de universele natuurwetten, niet geverifieerd kunnen worden en dat betekent dat onze wetenschap speculatiever nonsens is als we het logisch positivisme volgen. Popper’s op Hume geïnspireerde een bijna fatale slag aan positivisme kwam vroeg in The Logic of Scientific Discovery: positivisten, in hun angst om metafysica teniet te doen, doen de natuurwetenschap daarmee ook teniet. Want wetenschappelijke wetten kunnen ook niet logisch gereduceerd worden tot elementaire beweringen van ervaring. Het positivisme zorgt er juist voor dat metafysica en weg terugvinden in de wetenschap.

1.  Falsificatie is het criterium van demarcatie. Echte wetenschap is falsifieerbaar, pseudowetenschap heeft niet de potentie om fout te zijn.
2.  Het falsificationisme erkent dat mensen feilbaar zijn
3.  alleen theorie die falsifieerbaar zijn, zijn informatief
4.  wetenschap kan alleen groeien door falsificatie