Hij beargumenteer met kracht dat inductie noch logisch, noch psychologisch gerechtvaardigd kan worden. Alle kennis heeft een voorlopig of hypothetisch karakter, en kan op elk moment onjuist blijken te zijn. Volgens hem is de werkelijke logica van wetenschappelijke kennisgroei dan ook niet inductief maar deductief van aard. 

Poppers radicale oplossing voor Humes probleem vormt ook de basis voor zijn antwoord op Kants probleem. Aangezien hij het verificatiecriterium voor betekenisvolheid verwerpt, moet hij de vraag naar demarcatie, ofwel het onderscheid tussen wetenschappelijke en niet-wetenschappelijke kennisaanspraken, opnieuw formuleren. Speculatieve mythen of metafysische ideeën kunnen volgens Popper wel degelijk een positieve rol spelen in de wetenschap. Ze kunnen namelijk dienen als theorieën of hypotheses die we vervolgens op de proef stellen. Ze zijn weliswaar niet verifieerbaar maar wel falsifieerbaar. 

De opvatting dat het explanandum deductief uit een algemene wet of hypothese moet volgen.